अबोली

तू अबोल का आहेस? असे मी तिला नेत्रांनी विचारले
उत्तरादाखल तिने माझ्याकडे पहात मंद स्मित केले

ती जेव्हा जेव्हा दिसायची काळजाचा लचका न्यायची
तिच्या सौंदर्याची तुलना, मधुबालाशीही न कधी व्हायची

ती होती कामीनी, मोहीनी, चंचला, तिचे लावण्य, ती मंजूळा
मी मात्र तिचे चार शब्द ऐकावे, यासाठी सदैव आसुसलेला

ती होती शापीत परी, ती असावी वनदेवी, शबरीमला
तिच्या नेत्रात डोहाची गुढता, ती होती अमृताचा भरला पेला

तिच्या कमनियतेत होते, अस्सल गावरान कोकीळेचे लावण्य
तिचे अप्सरे सारखे काळे लांब कुंतल, पहायला लागते पुण्य

आताच्या भुंड्या केसांच्या मुली, म्हणजे जणू शापित रंभा
पण तिचा तेजस्वी चेहरा, सावळी असली तरी जणू गंगा

तिचे अजानबाहू हात, लांबसडक बोटे यांचा चाले चाळा
गुढ सुर आळवण्याचा प्रयत्न करत असावा कोमल गळा

तिला पाहिले की हरपून जाते भान, ती म्हणजेच मदनबाण
जेव्हा केव्हा ती चार शब्द बोलेल, माझे हरपू नये देहभान

त्या रागीणीसाठी मी व्हावे शब्द, अन घ्यावी सुरेल तान
कोणीही काही म्हणो, तिच्या शब्दांनी जागेल माझे रान

माझी थांबायची तयारी, तिच्या हाकेसाठी आसुसले कान
तिने फक्त एकदाच माझ्याशी बोलावे, हा देह तिचा गुलाम

ती मुकी नक्कीच नाही, तिच्या बोलक्या डोळ्यास जुबान
तिच्या नाजूक जिवणीची भाषा कळेल तो दिवस महान

अबोली, तुझा गंध फक्त मलाच कळतो मला रंगाची जाण
नक्षत्राच्या चांदण्याची शितलता मुखी, तीच तर तुझी शान

हा जीव तुझ्या प्रेमाचा दिवाणा, तुझ्या भोळ्या अदेवर गहाण
अबोली, नको रूसू माझे राणी ,तू बोलली नाहीस तर निघून जाईल प्राण