आई उपकार करत नाही

मन विषण्ण होते जेव्हा ती ऐकते, ‘ती कुणावर उपकार करत नाही’
आयुष्य झिजवून संसार करतांना उपेक्षित जिणे सतत साहत राही

काय दुराग्रह धरून बसलाय दीपक, तिचं तिलाच कधी कळलं नाही
‘माझी आई’ म्हणत बिलगत होता, आता त्याला तिची पत्रासही नाही

पदराआड पाजले दूध, पुसले अंग, घातला वारा, त्याची जाण नाही
पत्नीसाठी शालू आणतांना, आईचं विटलेलं पातळ दिसत नाही

दुधभात भरवला, मांडीवर निजवलं, कितींदा म्हटली तिने अंगाई
कधी ओझेवाला कधी घोडा, नक्की ती खेळात कोण? ठरलं नाही

कधी त्याच्यासाठी ती चोर, तो पोलीस, तो शिक्षक तर ती विद्यार्थी
त्याचे बाराखडी पक्के करून घेताना,तिची सारखीच दमछाक होई

त्याची शाळा, तिची घाई, आईच वर्गशिक्षिका मिळणे म्हणजे नवलाई
आमचा यत्ता चवथीचा अभ्यास पाटीवर, याला खपरीतही हवी वही

भरवणं, खेळवणं, शिकवणं, समजावणं, निजवणं, काम संपतच नाही
तिच्या वेळापत्रकात विश्रांती, आराम या शब्दांना कुठेही थारा नाही

याच्या खोड्या, याची मस्ती, याचा हट्ट पुरवताना तिच्या ‘डोक्याचं दही’
त्याच मोठ होणं, खेळणं, धडपडण, ढोपरं फुटणं, नित्य नवे चालत राही

त्याचा गृहपाठ, त्याची हस्तकला, त्याचं ड्रॉईंग, तिला स्वतःला वेळच नाही
त्याच्या स्पर्धा, त्याचं स्पोर्ट, त्याचे प्रकल्प, हे करून घेतांना थकत नाही

त्याची स्वप्ने तिचा उत्साह, त्याच्या परीक्षा म्हणजे तर तिची कसोटी
इस्त्रीचे कपडे, पॉकेट मनी, पॉलिश शूज, सॅक, ती काही विसरत नाही

त्याचा गंभीर, निस्तेज,थकला चेहरा म्हणजे तिच्या मनावर शंकेचं मळभ
त्याच काय बिनसलं, की त्याला बरं नाही, ती आजन्म त्याचीच तर दाई

त्याच्या चुकांचे ओझे, विषयाचं दडपण, ती उगाचच स्वतः वागवत राही
चांगलं ते त्याचं, यशाचा शिल्पकार तो, त्याच्या मदतीस ती अधीर होई

त्याचा पडला चेहरा पहिला की तिच्या काळजात अचानक धस्स होई
काय बरं झालं असावे, तिच्या गोठल्या नजरेत भिती, ती बेजुबान राही

स्वतःहून भडाभडा बोलेल, तिच्या पदरात शिरूर रडेल, तो सांगत नाही
ती त्याच्या केसांतून हात फिरवत, उगी रडू नये म्हणत, गोंजारत राही

असे प्रसंग त्याच्या आयुष्यात अनेक, त्याची चिंता, मन तिचं कातर होई
तो मोठा होतोय, त्याच्या मनाविरुद्ध घडणाऱ्या, सर्व गोष्टींची नोंद घेई

कमी गुण, बेशिस्तपणा, बाबांच्या रागाचा पारा ती स्वतः झेलत राही
किती कोणत्या चुकांवर पांघरून घालावे तिला कधीच कळलं नाही

मातृत्व मिळाल्या नंतर, कोणतीच स्त्री, कर्तव्यात कधी कसूर करत नाही
प्रसंग कितीही कटू वा कठोर , कुणाला एकटे टाकून ती पळत नाही

त्यान खूप मोठं बनावं, नाव कमवावे, तेजोमय प्रकाश देणारी ती समई
तिला त्याच्या प्रत्येक गोष्टीचे कौतुक, तिच्या वेड्या प्रेमाला उपमाच नाही

तो खूप मोठा, त्याला नवीन सोबती, तिची मुक संमती, ती समजून घेई
तरीही तिची तळमळ, तो तिचे विश्व,त्याला मोठे करण्याची तिला घाई

खर सांगावं की खोटं, सहचरणी आली नी आईची गरजच उरली नाही
घरात शिरताच, पत्नीच्या नावाचा धोशा, ती दिसताच नजरेने मुका घेई

आता डोळ्यासमोर राबणारी आई त्याला मुळी दिसतच नाही
नव मास गर्भ पोसला, पेललं बालपण, तरूणपण झेललं,आता ती खिजगणतीत नाही

अशा एकलं मुलांचा गुन्हा पोटात घालूनही, ती त्याच्याशी बोलू पाही
त्याला काहीही झाले, तिचे डोळे ओले, म्हणे बाळा तुला लागलं तर नाही?

खरच! ती आई म्हणून जगतांना, स्वतःला विसरून, उभी, ठाई ठाई
तरीही काही मुलांना वाटतेच, ‘आई’ माझ्यावर उपकार करत नाही