आधार

शोधतो मी माझ्यातील माणुस, उसवत जातो मनाचे धागे
काळाच्या उदरात थकून झोपलय, मनाला करतो हलवून जागे।

आता, मित्रांचे मित्राशी अन पतीचे पत्नीशी असते का नाते?
हरवल्या हृदयाला विचारा, का आई हक्कासाठी कोर्टात जाते?

खूप वर्षे झाली त्याला, मी सभ्य माणसा सारखाच वागायचो
खरंखरं हसायचो, खरं रडायचो, बुरखा न पांघरता छान जगायचो।

कुणी अडलं पडलं तर ओळख नसताही मदतीस धावायचो
आई सांगायची म्हणून देवाच्या फोटोला नियमित दिवा लावायचो।

कोणी पाहुणा आला की हसून स्वागत, जेष्ठांना दंडवत घालायचो
ते विचारतील त्या प्रश्नांची उत्तर देताना पोपटासारखा बोलायचो।

कळत नव्हतं तेव्हा पासून स्तोत्र, आरती, भजन, सुरात म्हणायचो
शाळेत फक्त अभ्यासच केला, पण कुणी वाटेस आलं तर हाणायचो।

शाळा सुटली, कळू लागलं बाहेरच जग आहे माया, मिथ्य, आभास
येथे आहे फक्त शर्यत, पळत रहायचे यशासाठी, जोवर आहे कुडीत श्वास।

किती शिक्षण? कोणती नोकरी? पद, प्रतिष्ठा, पैसा, बंगला याचा ध्यास
स्पर्धा करत जगतांना, हरवून गेलो,आभासी जगात, गोठून गेला आवाज।

थकून जेव्हा एकटाच बसलो, गोतावळा होता आपल्या धुंदीत
केला विचार, काय मिळवले? काय उरले? धावलो खोट्या खोट्या मस्तीत।

कधी गाढ झोप लागली कळलच नाही पण समोर होती आई
म्हणत होती थकलास बेटा, घे विश्रांती, तुला कधी कळलच नाही।

हवेत उडतांना हवं धरेकडे लक्ष, तोच मुलाधार, पण तू ऐकलं नाही
घट्ट हवी मातीशी नाळ, तिच आई, तू तिचा बाळ, खरं ते तू जोखलं नाही।

आली जाग, तेव्हा मन झालं शांत, गेली उदासी,आता नवच आकाश
डोळे मिटून घेतले, अन घेतला दीर्घ श्वास, तेवत होता दिव्य प्रकाश।

मनाला पटली, माझी ओळख, शोध संपला, आता सेवा हाच व्यापार
उदास विचारे, आठवावे रूप, शांतीचा संकल्प, सिद्ध मनाचा ओंकार।

खरंच बालपण फार छान होत, खर खोट्याचा कधी नव्हता विचार
मोठे सांगतील तेच सत्य, निरागसता हाच होता जगण्याचा आधार।

आता संविधान, घटना फार मोठे शब्द फक्त शब्दांचाच भडीमार
कायदा वाकवून जगती नेते सामान्य माणसाच्या आयुष्यात अंधार।

व्यासपीठावर बोलतात ते सगळ फसवं असतं, बंद असते मनाचे दार
येथे कोडगे बनून जे जगतात, त्यांचाच दबदबा, त्यांचाच अधिकार।

सामान्यांना वाचाच नाही, दखल घेणार कोण ? म्हणून ते गपगार
न्यायदेवते तू अंध, तुझा ताबा नेत्यांच्या हाती, चाले उरफाटा
न्यायाचा व्यापार ।