विराणी

चिप्प ओला कोरा कागद मी आलटून पालटून पहिला
हृदयाच्या डोळ्यांनी त्यातील प्रत्येक शब्द नीट वाचला

मी पाहिले त्या कागदावर होते पुसटसे अश्रूचे ओघळ
खुप बारीक नजरेनं पाहिली त्यातील शब्दांची तळमळ

लिहावे म्हणून कागद तिने कितींदा असले हाती घेतला
कुठून करावी सुरवात न उमगून तसाच कोरा ठेवला

तिच्या अश्रूंच्या थेंबाना तो कोरा कागदही भाळला
त्यावरचे ठसेच सांगतील, तिने कसा जीव लावला

लिहीण्यासाठी तिची झालीच असेल प्रचंड तळमळ
आतड्यांना बसला असेल पीळ अन डोळे काजळ

लिहिण्यापूर्वी येत होते डोळे अश्रूंनी काठोकाठ भरून
हातास सुटत होता कंप अन लेखणी जात होती गळून

खुपदा प्रयत्न केला, धीर झालाच नाही, ओळी गेल्या पुसून
ह्रदय विदीर्ण झाले परतून ये म्हणून कितींदा विनंती करून

तरीही तो कागद तिने होता ह्रदयाशी व्याकूळतेने जपला
त्याची स्पंदने सांगत होती तिची आर्त आर्जव कंप आतला

कागदास घडी घातल्यास चुरगळेल त्या अनामीकेचे मन
तसाच टाकून देण्यास मन धजावेना म्हणून जळी केला अर्पण

त्या अथांग सागरासही कळू दे दुःख तिच्या विरहाचे थोडे
सरीता का धावत असते काट्या कुट्यातून सुटेल त्याला कोडे

ती संकटे झेलत जेव्हा जेव्हा तुझ्या भेटीची करते याचना
किती दुःख तिला विरहाचं असावं, निर्दयी कर की कल्पना

डोळ्यातील अश्रूंच्या थेंबानी तिचा पदरही चिंब भिजला
दुःख अगतिक असल्याने अन विरहाने तिचा श्वास कोंडला

एक दीर्घ दबला हुंदका त्या आसमंतात दूरवर घुमत गेला
माझ्या श्वासाचे जिवंत कलेवर, पण आत्माच नाही उरला