अपेक्षांचे ओझे

हाती काही नव्हते तेव्हा, माझ्याकडे कोणाची नव्हती अपेक्षा
जो जो संचय वाढत गेला, बदलत गेली निती, वाढे अभिलाषा

मनी होते समाधान, वैभवात भर पडत होती, नाती सुखावत होती
हळूहळू समजले, या लक्ष्मीकारणे माझी मनःशांती दुरावत होती
मन हळवे झाले पाहून स्वार्थ, काहीच उपाय उरला नव्हता हाती

सांगुन दुःख हलके होईल, या समजुतीने उगाच बोलत गेलो
तेच तेच प्रसंग मनी उगाच आठवून, मनाचे बंध उसवत गेलो
रडून दुःख हलके होईल, या समजुतीने डोळे गाळत गेलो
कुणाच्या मनी कणव निर्माण होईल, असे उगाचच वागत गेलो
सतत तेच तेच रडगाणे गाऊन लोकांच्या नजरेतुन उतरत गेलो

अपेक्षांचे मोहोळ दिसामासाने वाढते, माहीत होते मला सत्य
किती असावी गरज? हव्यास म्हणून मी साधने जमवत गेलो
दुसऱ्यांना तुच्छ लेखत माझ्याच गुर्मीत, मी ताठ्यात जगत गेलो
आयुष्यात काय जमावायचे ते नकळून, उगाच संसार फुलवत गेलो
बंगला, गाड्या, रोकड, शेअर असे समृद्धीचे, हत्ती दारी झुलवत गेलो

मध तिथं माश्या, हा किस्सा मला कुणी सांगण्याची नव्हती गरज
आयुष्यात पाहिले होते दुःखही, बरेवाईटाची होती मना समज
पण अहंकार जोजावत मी रुतत होतो गाळात, याचे सुटले भान
गरजा पूर्ण करणारे मी यंत्र, म्हणून कोणीच धरत नव्हते माझा कान
माझ्याच अपेक्षांच्या थडग्याखाली मी निवांत, मलाच मी शोधत होतो

मला काहीच नको म्हणतांना, मी संसारात पूर्ण गुंतत गेलो
जो जो ईश्वर देत होता, मी नवीन काही त्याला मागत गेलो
हव्यासच मनी इतका होता, की मनशांती मी हरवत गेलो
भाकरी करपू नये म्हणून, हात पोळले तरी पून्हा परतत गेलो
भोग भोगायचेच आहेत माहित असून, व्यथा नव्याने मांडत गेलो

काहीच नको, काहीच नको म्हणतांना मोठेपणा, मान मिळवत गेलो
साहेब कसे आहात आपण? ऐकून उगाचच सुखावत गेलो
प्रसिद्धी अन हव्यासापोटी निर्बंधपणे उगाचच वाहवत गेलो
जेव्हा जाग आली आणि कळले हा तर आहे सुखाचा फक्त भास
आता सारे काही आसे पण समाधान त्याचा आणता येत नाही आभास